دوره و شماره : آماده انتشار

نویسندگان : محسن علمداری* ¹

چکیده :
امروزه اعتقاد بر این است که زیبایی به جنبه‌ای از هویت اجتماعی اشاره می‌کند که از اولین تماس‌های ظاهری، بیان و رفتارهای ثابتی که توسط دیگران مشاهده و قضاوت می‌شود به عنوان نشانه‌ای از سرمایه کلی زندگی فردی، شهرت ایجاد می‌کند. علیرغم اینکه زیبایی یک مفهوم فیزیکی است، یک عنصر انسانی انعطاف پذیر است که هویت ذاتی عاطفی یک فرد را شکل می دهد که هم توسط تعاملات و هم ساختارهای اجتماعی شکل می گیرد و آن را به موضوع دستکاری برای برآورده کردن خواسته های گروه ها یا فرهنگ های مختلف تبدیل می کند. به گفته اریکسون و ترنر (2016:44)، زیبایی ساختارهای اجتماعی، ایده‌ها، افکار یا ویژگی‌های فیزیکی است که برای حواس انسان جذاب است. این تصور زیبایی را به یک زمینه احساسی محدود می کند که سایر حوزه های زندگی مانند اقدامات توانبخشی یا اصلاحی را که به طور طبیعی وضعیت رضایت را کاهش می دهد، قفل می کند. بنابراین، بر اساس عنصر ساختار اجتماعی که بسته به موقعیت های جغرافیایی متفاوت است، استانداردهای زیبایی به طور قابل توجهی در فرهنگ ها، جوامع و زمان ها متفاوت است. از آنجایی که زیبایی اثری مضاعف دارد، یعنی برانگیختن نفرت یا محبت، لازم است بدانیم که پتانسیل‌های متفاوت زیبایی درجات مختلفی از این دو اثر متضاد را می‌کشند. بنابراین، این مفهوم از ذائقه های قطبی شده، انتخاب موضوع را برای تحلیل رابطه بین زیبایی و نابرابری اجتماعی مانند جنسیت و طبقه نشان می دهد. در این خط فکری، فرآیند نفوذ از مفهوم سرمایه فرهنگی بوردیو پیروی می کند، که یک دارایی اجتماعی است که شامل یک نقطه ثابت برای قضاوت نسبی است که فرد از پیشینیان و محیط بی واسطه به ارث می برد و می سازد (Croteau and Hoynes 2018:221). در واقع، طبقه بندی و پاداش ناعادلانه افراد برای ویژگی های فیزیکی تحت تأثیر بیولوژیک به طور چشمگیری بر شیوه زندگی افراد تأثیر می گذارد. بنابراین، علاقه به مطالعه نقشی که ایده های اجتماعی در مورد زیبایی در شکل دادن به زندگی فردی ایفا می کند، انتخاب این موضوع را بیشتر بیان کرد. بنابراین، در ارتباط آن با نابرابری اجتماعی، تعیین مکانیسمی که از طریق آن زیبایی افراد را بر اساس پیش‌فرض‌های معیوبی که زندگی را شکل می‌دهند، مورد حمایت یا رد قرار می‌دهد، موافق است.

کلمات کلیدی :
جامعه شناسی،زیبایی،جوامع مدرن